"Ik herinner mij vooral de eenzaamheid en het verdriet om wie ik ooit was in de fysiek. En de vermoeidheid, die alles overschaduwende vermoeidheid."
Met welk gevoel kijk jij terug naar je postpartum ervaring?
Met een heel dubbel gevoel: de bevalling zelf en de maanden erna waren heel zwaar en eenzaam. De overweldigdende liefde die ik voelde voor mijn baby wisselde af met boosheid en afkeer van het huilend hoopje mens waarvan ik niet wist wat er scheelde. Ik wist dat er iets scheelde (met hem, met mij) maar ik wist pas veel later wat exact.
Wat vond je fijn aan je postpartum?
Weinig… de weinige momentjes dat mijn baby tevreden aan de borst dronk, maar die waren van korte duur.
Wat vond je niet fijn aan je postpartum?
Het gebrek aan slaap en ondersteuning, het gebrek aan begrip, het isolement dat de vermoeidheid met zich meebracht, de pijn van kloven en ontstekingen, het aanhoudend gehuil van mijn huilbaby.
Voelde je je in je postpartum ondersteund?
Weinig. De vroedvrouw aan huis en de kraamhulp deden hun best maar zij kwamen maar kort en verder was er eigenlijk geen ondersteuning. Geen familie of vrienden (werken allemaal). Mijn toenmalige partner werkte in shiften dus daar kon ik ook weinig van verwachten. Ik herinner mij vooral de eenzaamheid en het verdriet om wie ik ooit was in de fysiek. En de vermoeidheid, die alles overschaduwende vermoeidheid.
Wat was de rol van je partner tijdens je postpartum?
Hij was aanwezig na zijn shiften voor zover hij dat aankon. Hij had zelf geen kinderwens en ons kindje was niet gepland. De zorg was voor mij. Hij deed wel de afwas en kookte summiere maaltijden die dan koud gegeten werden omdat dan net de baby wilde drinken. Uiteindelijk kroop hij vaak in zijn schulp (gaan roken buiten, voor de computer wegkruipen), ik vermoed dat de confrontatie met zijn getraumatiseerd vaderdeel hem enorm parten speelde.
Had jij je tijdens je zwangerschap voorbereid op je postpartum?
Ik had redelijk wat boeken gelezen (niet de juiste bleek achteraf) en ik had hier en daar info gevraagd. Uiteindelijk heb ik mijn omgeving veel te hard laten bepalen hoe-en-wat waardoor ik eigenlijk niet écht voorbereid was.
Wat had jij graag op voorhand geweten over ‘het leven na de geboorte’?
Heel veel! Ik had meer ontspanning genomen tijdens de zwangerschap en de vermoeidheid niet zo onderschat. Ik had meer willen weten over het niét hebben van de roze wolk. Over huilbaby’s en hoe je ermee omgaat. Over natuurlijke middelen die je leven véél simpeler maken (zoals yoghurt op je borsten smeren als ze weer maar eens ontstoken zijn). Over het bestaan van osteopathie. Over voeding van jezelf en het effect ervan op je borst gevoede baby.
Een deel van de postpartum ervaring start bij je geboorteverhaal. Hoe voel jij dat de geboorte een invloed had op je postpartum beleving?
Absoluut. Ik wilde met een “eigen” vroedvrouw bevallen in Antwerpen maar de familie zag dat niet zitten. Ik ben tegen mijn zin bevallen in een ziekenhuis vlakbij, waar alle grenzen die overschreden konden worden ook overschreden werden. Door zowel gyn als partner, die wist wel van mijn voorkeuren maar heeft hier geen rekening mee gehouden. Uiteindelijk is de onderlegging van je partner eens zo belangrijk: wie neemt het op voor jou als jij weeen op moet vangen en de gyn wil knippen en plakken omdat het niet vlot op vrijdag avond? In mijn geval: niemand.
Wanneer had jij het gevoel dat er weer plaats was voor jezelf, voor jou als vrouw?
Pas na 3 jaar… toen de borstvoeding zo goed als gedaan was en ik mijn relatie beindigde met de man die mij geen stem kon geven toen ik die nodig had. Toen ben ik beginnen helen.
Postpartum & Seksualiteit … wat brengt dat thema bij je naar boven?
Weinig moeite mee buiten het litteken van de knip dat bij specifieke houdingen pijn begint te doen. Ik kan het seksuele/sensuele wel loskoppelen van het baby-verhaal gelukkig.
Hoever ben je momenteel postpartum en hoe gaat het momenteel met je op fysiek, emotioneel en psychisch vlak?
7 jaar is mijn baby nu. Het heeft lang geduurd om mijn trauma onder ogen te komen en ik zou het nu totaal anders doen. Dat is ook de boodschap die ik meegeef aan vrouwen die ik tegenkom met kinderwens. Dat het anders kan dan het knippen-en-plakken verhaal. Dat het nodig is dat dit anders loopt. Er zijn zeker permanente gevolgen: dat trauma zal nooit volledig helen, maar ik heb er vrede mee. Ik kijk helemaal anders naar geboorte en geboren worden, daar had ik deze ervaring ook voor nodig. In dat opzicht zie ik de silver linings wel, zonder dit trauma was ik nooit verder gaan zoeken naar alternatieven en was ik niet waar ik nu ben op spiritueel vlak.
Bij een volgende keer, wat zou je opnieuw doen?
Mijn eigen vroedvrouw zoeken. Niet lang in het ziekenhuis blijven (liefst gewoon niét).
Bij een volgende keer, wat zou je anders doen?
Ik zou volledig thuis proberen bevallen. Ik zou mijn kind niet meer meegeven met anderen, laat staan mijn pasgeboren baby uit handen geven. Geen bezoek de eerste week maar samen met mijn baby een beetje aankomen op aarde. Geen ledlichten. Veel water en kaarslicht in mijn cocon. Ik zou een andere partner kiezen, eentje die samen een kind op deze wereld wil brengen. Ik zou meer hulp vragen en makkelijker hulp aanvaarden in de eerste maanden. Bij problemen weet ik nu wie ik moet bellen.
Welk postpartum advies zou je
meegeven aan een mama is spe?
"Volg je buikgevoel. Lees ook eens een alternatief bevallingsverhaal. Zoek een vroedvrouw. Ga haptonomielessen volgen en betrek je partner. VOLG JE GEVOEL en negeer advies van buitenstaanders, niemand kent je lichaam beter dan jij. Zelfs een dokter niet".
Wat motiveert je om je verhaal te brengen?
Het trauma is redelijk geplaatst maar nog steeds sluimerend aanwezig. Het kan anders en het mag anders, bevallen, en ik wens elke aanstaande mama toe wat ik niet had: een vredevolle bevalling met oog voor fysieke integriteit.
Is er iets dat je nog graag met ons wil delen?
De partner! Daarmee valt of staat héél veel, vooral op de momenten dat je ze nodig hebt wil je op hen kunnen rekenen. Dat je zelf weet wat je wil is belangrijk, maar soms ben je niet in de mogelijkheid om die wensen kenbaar te maken. Dan is het belangrijk dat je partner niet alleen weet maar ook DURFT kenbaar maken wat je wil. Ook als dat wil zeggen dat hij/zij tegen de gyn in moet gaan. Dat vergt best wat lef, daar mag best wat aandacht naartoe gaan.
Ben je zwanger en wil jij je ten volle voorbereiden op je geboorte en het postpartum?
Schrijf je in voor de Postpartum Lessenreeks en je kan meteen van start met de beste tips van ons hele team.
Ben je al mama en voel je nog verdriet rond je geboorte en/of je postpartum ervaring?
Je hoeft hier niet alleen mee te blijven zitten. Praat erover met je partner of iemand die je vertrouwd. Of neem contact op met je vroedvrouw of iemand uit ons team voor een 1:1 sessie.